From the depth of good times
our loves greet us bitterly
Youre not in love, you say, and you dont remember.
And if your heart has filled and you shed the tears
that you couldnt shed like you did at first,
youre not in love and you dont remember, even though you cry.
Suddenly youll see two blue eyes
- how long its been! - that you caressed one night;
as though inside yourself you hear
an old unhappiness stirring and waking up.
These memories of time past
will begin their danse macabre;
and like then, your bitter tear will
well up on your eyelid and fall.
The eyes suspended - pale suns -
the light that thaws the frozen heart,
the dead loves that begin to stir,
the old sorrows that again ignite. . . .
Νοσταλγία
Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαίς.
Ξάφνου θα ιδείς δυό μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μιά νύχτα,
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μιά συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω,
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν - ήλιοι χλωμοί -
το φώς στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί
