Heu inimicitias quoties parit æmula forma,
Quam raro pulchrae, pulchra placere potest!
Sed fines ultrà solitos discordia tendit,
Cum flores ipsos bilis et ira movent.
Hortus ubi dulces præbet tacitosque recessûs,
Se rapit in partes gens animosa duas,
Hic sibi regales Amaryllis candida cultûs,
Illic purpureo vindicat ore Rosa.
Ira Rosam et meritis quæsita superbia tangunt,
Multaque ferventi vix cohibenda sinû,
Dum sibi fautorum ciet undique nomina vatûm,
Iusque suum, multo carmine fulta, probat.
Altior emicat illa, et celso vertice nutat,
Ceu flores inter non habitura parem,
Fastiditque alios, et nata videtur in usûs,
Imperii, sceptrum, Flora quod ipsa gerat.
Nec Dea non sensit civilis murmura rixæ,
Cui curæ est pictas pandere ruris opes.
Deliciasque suas nunquam non prompta tueri,
Dum licet et locus est, ut tueatur, adest.
Et tibi forma datur procerior omnibus, inquit,
Et tibi, principibus qui solet esse, color,
Et donec vincat quædam formosior ambas,
Et tibi reginæ nomen, et esto tibi.
His ubi sedatus furor est, petit utraque nympham
Qualem inter Veneres Anglia sola parit;
Hanc penes imperium est, nihil optant amplius, hujus
Regnant in nitidis, et sine lite, genis.
