I GAED a waefu’ gate yestreen,
A gate, I fear, I’ll dearly rue;
I gat my death frae twa sweet een,
Twa lovely een o’bonie blue.
’Twas not her golden ringlets bright,
Her lips like roses wat wi’ dew,
Her heaving bosom, lily-white—
It was her een sae bonie blue.
She talk’d, she smil’d, my heart she wyl’d;
She charm’d my soul I wist na how;
And aye the stound, the deadly wound,
Cam frae her een so bonie blue.
But “spare to speak, and spare to speed;”
She’ll aiblins listen to my vow:
Should she refuse, I’ll lay my dead
To her twa een sae bonie blue.
